domingo, 27 de enero de 2008

Salvador Buenos Aires, sem documentos

Salvador de Bahia, Brasil.
Primeros días de agosto de 2007.


Faz un año que todos los días digo que vo embora para Buenos Aires. Faz bastante tempo mais, que moraba numa casa con coqueiro dentro da sala, con jardín e una coleccion de acuarelas de Pipeta Banta en cada banheiro, piscina con vista ao mar e la maresia en cada cuarto e nada me preocupaba, porque esa primavera iba a ser eterna. Ya habia pasado un tempo en Itaparica, com outra casa mas pequenha, con parque con macacos leao e rosas e pier privativo. Mais, depois de tres meses de disfrutar de ese canto ideal para envelhecer e morrir eu me ligué de duas cosas: ainda nao era meu tempo de velhice o morte e, la adiccion a la adrenalina nao tem cura.

Eu vi gringos na Africa del Oeste e aqui, en esta Africa brasilera, acabados. Normalmente, e uma historia de amor, as veces hasta con filhos no medio y depois pegar el elevador ate el ultimo subsuelo e de la sigue para abaijo por escadas ou buracos, que sempre se encontram. El problema, es que no tem fondo.... sempre se pode descer mais!
Pasé das favelas a vivir de emprestado. E ate me pegué una hepatitis con canha 51. Trabalhé de mototaxi con la milcen en el ponto de Sao Cristobao, donde los mininos dicen que depois del gringo maluco, nada voltó a ser lo mesmo. Fique na entrada das festas vendendo cachaça de cores en sachet de plástico... Por falar de algunas das cosas que fize sem lembrar de cuando la milcen viró avión. Sobreviviría o terminaría pegando un pasajem a Europa em troca de nao preguntar que e que tem la mala? Aquele que me robó el pasaporte me ayudó, entre otras cosas, a afastarme de esa posibilidad.

Me lembro de um americano, Ron, que no Royal Cape Yacht Club da Africa do Sul todos los meses, daba una festa falando que iba embora e no iba nada.. Ate que una vez, na noite antes da festa, bebendo unos drinkes en el bar me ligué de que so el corpo de ele estaba conmigo, que sua alma ya habia partido para alto mar. E cuando al otro dia, alguém fizo la brincadera de que era so otra festa más, le dice nao. Esta e la ultima. Ele ya partio. E faz una semana que me sento asim. Eu tambén, ya partí.

Desde que sali de minha ultima casa con las alforjas e la incertidumbre, todo va de puta madre. Hoje, que dormi el dia todo, foi el primer dia que pude dormir... Tinha tantos amigos que no recordaba...
A Carioca le pido que me faza un abatimento en la mao de obra de los concertos que faltan y ele me dice: quero que cuando vc va embora, sepa que sou teu amigo! Y que va a dar una general na bicha.. que va a quedar milcien pontos para el viagem!! E que pase por la casa depois a beber unas geladas e fumar unos finos, y... y bom. Asim que faz una semana que paso las noites sem dormir, sonhando, acordado o con los olhos fechados, en la estrada, en la libertad, en el desafio.
Evaluo aquelo de que el vento e el mesmo.. mais esta vez, nao tenho velas.. vou precisar de una forza, de una grana.

E porque nao trabalha, vagabundo? Eu morro por trabalhar, producir. So que aqui eu nao poso. E una longa historia...
Si fose so gasolina, con mil reais daria certo... pra 5000 kilómetros máis o menos. La comida nao me preocupa, adelgazar me faz bem e a más, eu llamo minha travesía de travesía Ho Chi Min, porque si fose necesario voy facerla comendo arroz! E dormir.. importa menos, en las gasolineras sempre vou a encontrar un buraco para deitar ao lado da mil cem e esperar el dia, para seguir devorando millas.

Volté a sentir aquela sensaçao de Revellion 99, en el porto de San Isidro, abordo de meu veleiro Anita C con una garrafa de champagne, so nos dois. E todos los medos de atravesar el Atlántico e mudar de vida, por fora y por la frente...
E lembré de cuando Victor Ramos me mandaba cem dolares por mes a Cidade do Cabo... e que el dia que confese que los estoraba en una o dois noites, en drinkes y rock an roll me faló: para eso que eu te los mando, el dia que vc precise para comer, esta acabado!
E con los pneus novos, o semi, brinde de Bello de Asas del Litoral, me embré de esa vez no Iate Clube de Rio, que estabamos prontos a zarpar mas nao tinhamos reflector de radas nem baterias.. mais tuvimos un trocado para ir a bailar.. que era Carnaval. Y el vecino, de un catamaran de esos que llamar de luxo e poco, nos pidio ayuda para descargar las baterias velhas, y que ele estaba renovando todo el pack! E de troco, ficamos con tres de gel, de 120 que prestaron durante el cruce del Atlántico todo y mas media volta ao mondo. Vc se lembra Cone? Tem que lembrar como con latas velhas y tessoura e ribetes, depois de Tristan da Cunha, fizimos el reflector de radar.. Lo que nenguem alem de Cone e eu sabiamos, e que el Cone ya tinha HIV positivo.. mais de todos los tripulantes so ele era meu parcero.. e no tinha meleca de sangre, e cortes de chapas, que me fizese dar las costas a meu amigo.
E com el Carioca me sento como com elgentilhombre...

Desde embaixo, desde o fondo, parecia que este tempo nunca iba a llegar.. Nao podia nem imaginarlo. Agora, poso decir, que como con los medos, a los sonhos, tem que darles un nomen, una image e una gayola pra fecharlos... para que depois, cuando abre la porta y eles saen, nao volten nunca más.
Argentina, es solo depositar unos devaluados pesos en la caja de ahorro del Citibank nro 5 204855 015, de Juan Antonio Franklin López, sucursal San Isidro
Desde Brasil, conta popança Banco do Brasil, Agencia 2799-5 Conta 10886-3
From any place arround the world, with a Western Union transference is ok
Pensaba ahora en la paradoja de que mis cuentas de banco, sean las dos de ahorro, yo que nunca pude guardar un mango...

Faz unos des días que mande esta letra, que e el rasgunho de meu proximo romance.. Asim como escribí Com toda la mar detrás, no meu primer pasagem del Atlántico, agora va a ser este, e va a ser en portunhol.
So en Buenos Aires, habia recolhido tanto amor antes de salir de viagem.. Poso decir que este e meu segundo lar. En esto des días minha vision do mundo voltó a mudar.. Eu iba embora porque nao me aseguraba mais, e nao queria morir a toa. Como la primera vez, del primer pasagem. Como Melville, cuando dice que salia para alto mar antes de pegar cadeia o enfiar un canho na boca.. Sin embargo, agora, vou embora feliz. De tanto afecto, tanto amor, tanta amistade... Nao aguento mas despedidas, porque de ese jeito vo embora de cirrosis o de overdosis!! El taxista, Galego, me decia: gringo, que pena que vc llegó barón y va embora duro.. e eu le dice: cara, eu llegué con muito dineiro, e, nas magias e misterios de esta bahia, afogueté todo. Y voltaría a facer lo mesmo...

No hay comentarios: